co za czas


Najpierw czas kwarantanny, stan epidemii wciąż jest, ale wygląda to inaczej niż przez te pierwsze dwa/trzy miesiące. Głuche, puste miasta, domowa izolacja, praca w domu po nocach. Czas wywrócony,  a jednocześnie dogłębny, bez codziennych miejskich przyzwyczajeń. Co w tym najgorsze? Stres, strach i  nerw.  To najbardziej męczące.
Bycie z Miłoszkiem najlepsze choć wymagające. Znacznie bliżej

Komentarze

Prześlij komentarz

Popularne posty z tego bloga

A który to Filemon?

O to zapytał Maluch podczas czytania urodzinowej książki. W asyście wiatru, piasku znad Sahary, tortu czekoladowego i lego policjantów zaśpiewaliśmy stolat. We troje przy stole, choć były pomysły dziecięce na inny skład. Ale to innym razem, później trochę. Życzenia serdeczne z różnych stron, z Bułgarii nawet. Jak najwięcej szczęścia i radości Kochanie!
Czytaj więcej

Pejzaż

Mały chłopiec przysiada się do mnie w piaskownicy i opowiada o obrazie, który Tata Malucha namalował w przedszkolu. Opowiada ładnie i to szczęście widzieć jaki ślad zostawia w dziecku takie doświadczenie. Spokojny, piękny ślad. To była prezentacja na prośbę Pań przedszkokanek. Zawód malarz. Maluch dumny, ale rozpłakał się ponoć w momencie wyjścia taty. Tak ponoć reagują wszystkie dzieci. Dzień zatem pełen wrażeń i płacz na koniec. Po wszystkich parkach, piaskownicach, koleżeństwach i szaleństwach nie dziwię się. A w pracy dziwnie. Zobaczymy. Nagrywalam ładne zdanie do spotu na dzień
Czytaj więcej

Wakaje

I po urlopie. Nad morzem moglibyśmy być jeszcze długo długo, ale 2 tygodnie to też cudnie. Co zapamiętać? Widok i przestrzeń, kilka chwil luzu dla mnie, nie bylo ich znowu tak dużo. Kolor nieba i zapach sosen, urokliwe uliczki. Milucha szalejącego z dziećmi, zwłaszcza z Emi, Milucha wyluzowanego na plaży, łapiącego tę naturalną swobodę i wyobraźnię, robiacego naleśniki z piasku i naprawiającego zamki, montującego parawany i inne instalacje. Dzielnego, mimo infekcji na samym początku. Robrykanego i przeginającego, Kochanego. Co naprawić? Nerwy w komunikacji. Kierunek despotyczny. Nie wiem skąd się wziął, pewnie z mojej chwiejnej natury, a mama przecież ma dowodzić i przewodzić. A tu maly klops ostatnio. Więcej rozmów z L o tym. Wierzę, że ogarniemy. Generalnie nad morze się jeszcze chce, a tu trzeba pracować i to konkretnie. Sprobujemy.
Czytaj więcej